ការបែងចែកឌីជីថលគឺជាគម្លាតរវាងអ្នកដែលមានលទ្ធភាពប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាឌីជីថល និងអ្នកដែលមិនមានលទ្ធភាពប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធទាំងអស់នោះ។ វាជាបញ្ហាដែលជះឥទ្ធិពលដល់មនុស្សទូទាំងពិភពលោក ប៉ុន្តែវាត្រូវបានយកចិត្តទុកដាក់ជាពិសេសនៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍ។
នៅវេទិកាអភិបាលកិច្ចអ៊ិនធឺណិតថ្មីៗនេះ (IGF២០២៣) ខ្ញុំមានឱកាសចូលរួមវគ្គជាច្រើនពីវេទិកាជាន់ខ្ពស់ រហូតដល់បន្ទប់វាគ្មិនដែលមិនបានចាក់ផ្សាយនៅលើយូធូប។ ក្នុងចំណោមវគ្គ ៣០០ ជាងដែល IGF២០២៣អនុញ្ញាតឲ្យចូលរួម ខ្ញុំបានចូលរួមវគ្គភាគជាច្រើនអំពី ការបែងចែក និងរួមបញ្ចូលនៃឌីជីថល និង បរិស្ថាននិងនិរន្តរភាព។ ប្រធានបទផ្សេងៗគ្នាពីប្រទេសជាច្រើនត្រូវបានបកស្រាយ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ខ្ញុំនឹងយកតែយកការបែងចែកនិងការរួមបញ្ចូលឌីជីថលរបស់ប្រទេសចំនួនពីរមកប្រៀបធៀបគឺ ប្រទេសជប៉ុន និងប្រទេសកម្ពុជា។
គម្លាតនៃឌីជីថលរបស់ប្រទេសជប៉ុន៖
ប្រទេសជប៉ុនគឺជាប្រទេសដែលជឿនលឿនខាងបច្ចេកវិទ្យា ប៉ុន្តែប្រជាជនមួយចំនួនប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គក្នុងការចូលប្រើប្រាស់ និងប្រើប្រាស់ឧបករណ៍ឌីជីថលផងដែរ។ ជាក់ស្ដែង ជាពិសេសសម្រាប់មនុស្សចាស់ និងសហគមន៍ជនបទដាច់ស្រយាល។
ប្រទេសជប៉ុនមានមេរៀនសំខាន់ៗមួយចំនួនអំពីរបៀបធ្វើបន្ថយគម្លាតផ្នែកឌីជីថល ដូចជាការវិនិយោគហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ និងការបណ្តុះបណ្តាលចំណេះដឹងផ្នែកឌីជីថល។
• វិនិយោគលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ៖ ប្រទេសជប៉ុនបានវិនិយោគយ៉ាងច្រើនលើបណ្តាញអ៊ីនធឺណែតល្បឿនលឿន សូម្បីតែនៅតំបន់ជនបទក៏ដោយ។ នេះបានធ្វើឱ្យអ្នកគ្រប់គ្នាកាន់តែងាយស្រួលប្រើអ៊ីនធឺណិត។
• ផ្តល់ការបណ្តុះបណ្តាលអក្ខរកម្មឌីជីថល៖ ប្រទេសជប៉ុនផ្តល់កម្មវិធីអក្ខរកម្មឌីជីថលនៅគ្រប់កម្រិតនៃការអប់រំ។ វាជួយមនុស្សឱ្យរៀនពីរបៀបប្រើប្រាស់ឧបករណ៍ឌីជីថលប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព។
គម្លាតនៃឌីជីថលនៅប្រទេសកម្ពុជា
កម្ពុជាជាប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍មួយដែលមានហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ ICT មិនសូវជឿនលឿន ហើយបណ្ដាញអ៊ីនធឺណិតនៅខ្សោយនៅឡើយ។ ជាលទ្ធផល មួយភាគធំនៃចំនួនប្រជាជនមានកម្រិតមធ្យម ឬគ្មានលទ្ធភាពប្រើប្រាស់ធនធានឌីជីថល។ ភាពខុសគ្នានេះមានផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានជាពិសេសទៅលើប្រជាជននៅតាមជនបទ។
កម្ពុជាក៏កំពុងរៀនមេរៀនដ៏មានតម្លៃផងដែរអំពីវិធីបន្ថយគម្លាតនៃឌីជីថល៖
• បង្កើតគោលនយោបាយ និងក្របខណ្ឌច្បាប់ដ៏រឹងមាំ៖ កម្ពុជាបានបង្កើតគោលនយោបាយ និងក្របខណ្ឌបទប្បញ្ញត្តិដែលជំរុញឱ្យមានការរីកចម្រើន ICT និងបិទគម្លាតឌីជីថល។ នេះរួមបញ្ចូលទាំងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីកែលម្អហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត និងកាត់បន្ថយការចំណាយលើការចូលប្រើអ៊ីនធឺណិត។
• ចាប់ដៃគូជាមួយវិស័យឯកជន៖ កម្ពុជាកំពុងធ្វើការជាមួយវិស័យឯកជន ដើម្បីទាញយកធនធាន និងជំនាញ ដើម្បីជំរុញកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដាក់បញ្ចូលឌីជីថល។
តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះពីប្រទេសជប៉ុន និងកម្ពុជា?
ប្រទេសជប៉ុន និងកម្ពុជាអាចបង្រៀនយើងច្រើនអំពីរបៀបបង្កើតការបែងចែកឌីជីថល។ ខាងក្រោមនេះគឺជាមេរៀនសំខាន់ៗមួយចំនួនរួមមាន៖
• ប្រកាន់យកវិធីសាស្រ្តផ្ទាល់ខ្លួន៖ ប្រទេសនីមួយៗប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាប្រឈមប្លែកៗពីគ្នា ដូច្នេះ មិនមែនដំណោះស្រាយមួយអាចប្រើប្រាស់គ្រប់កាលៈទេសៈនោះទេ។ វាមានសារៈសំខាន់ណាស់ក្នុងការយល់ដឹងអំពីបរិបទក្នុងតំបន់ និងបង្កើតដំណោះស្រាយដែលសមស្រប។
• បង្កើតគោលនយោបាយរួមបញ្ចូល៖ រដ្ឋាភិបាលគួរតែបង្កើតគោលនយោបាយដែលផ្តល់អាទិភាពដល់ការរួមបញ្ចូលឌីជីថល។ នេះរួមបញ្ចូលទាំងការវិនិយោគលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ ការលើកកម្ពស់កម្មវិធីអក្ខរកម្មឌីជីថល និងការធ្វើឱ្យប្រាកដថាសេវាកម្មឌីជីថលមានតម្លៃសមរម្យ។
• សហការដើម្បីផលប៉ះពាល់៖ កិច្ចសហការរវាងរដ្ឋាភិបាល អាជីវកម្ម និងអង្គការសង្គមស៊ីវិលអាចជំរុញកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងសំខាន់ដើម្បីសម្រេចបាននូវការរួមបញ្ចូលឌីជីថល។
ការបង្រួបបង្រួមការបែងចែកឌីជីថល និងការលើកកម្ពស់ការដាក់បញ្ចូលឌីជីថលគឺចាំបាច់ក្នុងការធានាថា មនុស្សគ្រប់រូបមានសិទ្ធិទទួលបានឱកាស ព័ត៌មាន និងធនធានស្មើៗគ្នា។ ប្រទេសជប៉ុន មានការរីកចម្រើនហើយ ប៉ុន្តែនៅមានការងារច្រើនទៀតដែលត្រូវធ្វើ។ តាមរយៈការសិក្សាពីបទពិសោធន៍របស់ពួកគេ យើងអាចបង្កើតដំណោះស្រាយដែលមានប្រសិទ្ធភាព និងរួមបញ្ចូលកាន់តែច្រើនមកប្រើប្រាស់ក្នុងប្រទេសយើងឲ្យបានសមស្រប។
